Juist op het moment dat ik deze blog (update) zou gaan schrijven, vond ik dit kaartje op de deurmat. Het is sowieso nóg steeds een grote reden om dankbaar voor te zijn en daar wil ik mee beginnen: in al die weken dat ik het traject volg, zijn er nog maar 2 dagen geweest dat ik géén post heb ontvangen. Oftewel: 9 weken lang dagelijks bemoediging van familie, vrienden, collega's, leerlingen, buren en bovenal door God Zelf. Want het zijn lichtpuntjes die ik heel hard nodig heb omdat het traject zwaar is en soms héél zwaar.
Het is zelfs zo dat er 6 weken aan vastgeplakt worden.
Nu zijn er verschillende manieren om zo'n boodschap door te vertellen: 1) "ze vinden mij zó leuk dat ze me nog 6 weken langer willen zien!" of 2) Zo hopeloos ben ik dus dat ik i.p.v. 14 weken 20 weken nodig heb, voor ik een beetje bijgeschaafd ben" .
En ...tada.....! dat heb ik inmiddels geleerd tijdens de therapie DE manier om het te vertellen aan jullie is: "Het is beter om het traject te verlengen met 6 weken omdat er zoveel gaande is, dat nú al afbouwen te vroeg zou zijn. Er valt nog zoveel te ontdekken en te leren dat doorgaan cq verlengen nu even een pittige is om te horen, maar voor mijn gezondheid en toekomst het enige juiste."
Dus eerlijk en kwetsbaar zijn en niet verbergen achter een komisch masker of negatiever brengen dan de waarheid is (en mijzelf zwart maken).
Onderstaande foto geeft een beetje weer hoe het er nu bij mij uitziet:
De "bloemen" zijn er wel: tulpen en blauwe druifjes. Echter het wordt nog teveel overwoekerd door de "takken en bladeren".
Enkele voorbeelden van "takken en bladeren" ?
Ik ben -zeggen "ze"- te streng voor mijzelf. Ik hoor ook altijd kritische stemmen die tegen mij aan kletsen. Een simpel voorbeeld maar heel treffend is: gisteren struikelde ik een beetje op straat. Het eerste woord wat door mijn hoofd flitste was: SUKKEL . Terwijl ik daarna dacht: dit bedoelen ze dus, ik zou ook gewoon kunnen denken : OEPS, dat ging maar net goed. Dit is een een voorbeel van iets heel simpels/onnozels ,maar zo werkt het bij alle dingen die ik doe of niet doe. áltijd die (té) strenge en kritische noot die mijzelf veroordeeld en mijzelf naar beneden haalt.
In het boek : Leren leven met pijn beschrijven ze dit als: de twee oude mannen van de muppets show die altijd negatief commentaar geven op de show. Ik probeer het nu een beetje door hun ogen te zien en te signaleren hoe ik dus ook zo vaak zo kritisch ben op en tegen en voor mijzelf. En ik moet zeggen: het wérkt : in die zin, ik signaleer het. NU nog op de juiste manier anders gaan denken #omdenken
Een ander voorbeeld ? Als iets niet lukt dan faal ik voor mijn gevoel. Als ik nu afspraken af moet zeggen omdat ik geen energie heb of te weinig, dan vind ik dat ik te kort schiet richting de ander.
Ik moet gedoseerd met mijn (beperkte) energie omgaan. Voel ik me goed? Dan niet als een dolle allerlei dingen doen en afspreken om vervolgens na een paar uur finaal in te storten en de tol te betalen de dagen er na. Mijn grenzen bewaken, alleen zal ik ze eerst nog moeten ontdekken 😒
En zo zou ik nog duizend voorbeelden kunnen noemen maar daar wil ik jullie niet mee belasten.
Wat ik wél wil is jullie doorgeven dat de therapie wérkt. Nog niet zo snel en hard als ik wil, maar dát is ook een leerpunt. Ik leg de lat nog steeds te hoog voor mijzelf.
Daarom ga ik door en geef ik bij deze de therapeuten een groot compliment : het is écht een team en ze doen hun werk goed, heel goed. Vind ik ze (of het?) altijd leuk: nee, soms moeten ze pittige en minder leuke dingen zeggen om mijn ogen en hart te openen en dat gaat nog steeds met tranen gepaard af en toe maar ook met een lach gelukkig. want humor hebben ze ook die gasten. Gelukkig!
Ik besluit deze lange blog (compliment als je er nog bij bent 😏 ) met een wijze opmerking van één van de therapeuten:
