Chaos
De derde week is begonnen en het is chaotisch in mijn hoofd
en lijf. Er is van alles gaande en echte controle over dingen heb ik niet.
Althans zo voelt het. Mijn emoties vliegen van hot naar her en weer terug.
Onzekerheid, vergeetachtigheid, twijfel van zal ik dit of
zal ik dat of toch maar niet? Worden afgewisseld met verlammende gevoelens
zodat er letterlijk he-le-maal niets uit mijn handen komt.
Tientallen keren kijken op de uitgeprinte lijst van wanneer
heb ik ook al weer de volgende afspraak. Wie rijdt me dan. Moet ik nog iets
meenemen. Waar moet ik erg in hebben. Hopeloos en knettergek word ik er van.
Dit is niet “des Anja’s” en dát frustreert me.
Ik gaf dit aan bij de therapeut van mijn revalidatietraject
vanwege de sarcoïdose. Gelukkig “loop” ik daar nog J -en zij gaven de simpele maar
treffende verklaring: vind je het gek? Vergeet niet wat dit met je doet en wat
voor impact dit heeft. Bovendien leg je de lat weer te hoog voor jezelf.
Ai…oeps… ik dacht dat ik dat laatste wat
afgeleerd had tijdens de therapie. Niet dus, of nog niet dus. Opschrijven is
dus nu het devies en als je iets niet meer goed weet of twijfelt (zou hij/zij
er nog erg in hebben dat hij/zij mij beloofd heeft om morgen met mij te gaan
naar het ziekenhuis?): gewoon bellen, dat geeft rust. Aldus de wijze raad van
de zeer meelevende therapeuten. Dus óók dat doe ik nu. Schrijven en bellen bij
onzekerheid.
De ene dag sta ik op de toppen van mijn geloof en de andere
dag zit ik in een diep dal. Veelal ervaar ik Gods nabijheid en Zijn dragende
armen, maar soms ook niet. Voor God
maakt dit niet uit: Zijn trouw en dragende armen zijn en blijven er. Voor mij
echter is het een wezenlijk verschil. Voelen (ervaren) of met al mijn kracht en
verstand geloven dat God met mij
meegaat en voor me zorgt.
Op sommige dagen merk ik dat ik niemand wil zien en spreken.
“Laat me met rust” in de zin van: als ik niemand zie en spreek, stop ik wat
gaat komen weg. Er niet over praten dan is het er niet. Uhm …iets in de
categorie van struisvogelpolitiek? Ja en nee. Weet je, ik hou van meeleven maar
dan wel op een “nuchtere en reële” manier. Niet in de trant van: Oooo wat is
dit verschrikkelijk en nu ben je ook nog alleen, ik vind dit zóóóó erg voor je,
enz. Zulke reacties trekken me als het ware naar beneden en dat wil ik niet.
Daarom “verstop” ik me soms J
Ja, het is erg en ik moet er doorheen en dat gaat de ene dag beter dan de
andere dag. Maar het gaat goed komen dat geloof ik écht!
Het wáchten maakt me onrustig . Niet de
uitkomst. Laat het nu maar gebeuren. Ik loop er nu al weken tegen aan te
‘hikken’ en heb zoiets van: begin nu maar, dan heb ik het achter de rug. Het
moet toch.
Onzin natuurlijk, want na de voorbereidingen en de operatie
volgen er nog 3 weken bestralen. Maar “bezig” zijn is beter dan (af-)wachten.
